Άδωνης

Ο πιο όμορφος, καλλίκορμος και γοητευτικός νέος που γνώρισε ο κόσμος. Πιο όμορφος και απ'τους θεούς.

Ο πάγκαλος νέος, αν και θνητός, λατρευόταν σαν θεός.

Ο Άδωνης ήταν γιός του βασιλιά των Ασσυρίων Θείαντα και της παρθένας βασιλοπούλας Σμύρνας. Η βασιλοπούλα, όταν είχε ακόμα μέσα της το νεογέννητο μωρό, διώχτηκε απ'το βασιλιά. Οι άνθρωποί του την καταδίωκαν, για να τη σκοτώσουν. Η Σμύρνα τότε παρακαλούσε τους θεούς να τη μεταμορφώσουν σε δέντρο, σε μυρτιά. Το δέκατο μήνα σκίστηκε η φλούδα της μυρτιάς και γεννήθηκε ο πανέμορφος Άδωνης. Κοντά στο νεογέννητο βρέφος έτρεξε η θεά της ομορφιάς Αφροδίτη. Παρέλαβε τον Άδωνη, τον έβαλε μέσα σ'ένα καλάθι και τον παρέδωσε στη θεά του Άδη, Περσεφόνη να το μεγαλώσει και να το επιστρέψει στην ίδια. Η Περσεφόνη ανέθρεψε τον Άδωνη, με πολλή στοργή και φροντίδα. Όταν όμως μεγάλωσε ο πανέμορφος Άδωνης, αρνήθηκε να τον επιστρέψει στη θεά Αφροδίτη. 

Οι δύο θεές τότε μάλωσαν μεταξυ τους και πήγαν στον πατέρα των θεών και των ανθρώπων, το Δία, να τους λύσει τη διαφορά. Ο Δίας όρισε: ο νέος να μείνει 4 μήνες με τη θεά Περσεφόνη και 4 μήνες με τη θεά Αφροδίτη και τους υπόλοιπους μήνες του χρόνου να τους διαθέτει, όπως ο ίδιος ήθελε.

Ο Άδωνης χάρισε και τους 4 μήνες στην Αφροδίτη επειδή την αγαπύσε περισσότερο. Κι έτσι ζούσε μαζί της 8 μήνες.

Ο Άδωνης αγαπούσε πολύ το κυνήγι. Μαζί με τη θεά πήγαινε καθημερινά στα δάση, για να κυνηγάει άγρια θηρία. Ήταν παράτολμος και έδιχνε ασυλλόγιστη αφοβία. Δεν άκουγε τις συμβουλές της Αφροδίτης να εγκαταλείψει το κυνήγι. Και το κακό δεν άργησε να'ρθει. Ο Άδωνης, μέσα σ'ένα πυκνό δάσος, πλήγωσε με το κοντέρι του έναν αγριόχοιρο. Το ζώο, βαριά πληγωμένο, όρμησε και τον τραυμάτησε θανάσιμα. Το δάσος αντιβούιζε από τα βογκητά του.

Η αγαπημένη του θεά άκουσε τους γογγυσμούς του και έτρεξε κοντα του γυμνοπόδαρη. Ξέχασε να φορέσει τα σαντάλια της. Τα πόδια της μάτωσαν απ'τις πέτρες και τ'αγκάθια. Το αίμα της σταγόνες-σταγόνες έπεσε πάνω στ'άσπρα τριαντάφυλλα και από τότε έγιναν κόκκινα. Φτάνει κοντά του και κλαίει απαρηγόρητη. Ο Άδωνης βογκάει και χύνονται βρύση τα δάκρυά του. Όπου έπεφταν τα δάκρυά και το αίμα του φύτρωναν ανεμώνες. Η Αφροδίτη δεν μπόρεσε να γλιτώσει τον αγαπημένο της. Ξεψύχισε στα χέρια της ο πανώριος, που, όσο ζούσε, όλοι μαγεύονταν απ'την ομορφιά του.

Σε πολλά μέρη οι άνθρωποι στ'αρχαία χρόνια λάτρευαν τον Άδωνη. Έκαναν ξεχωριστές γιορτές την άνοιξη ή το καλοκαίρι, που τις έλεγαν << Αδώνεια >>.

Οι σοφοί λενε, οτι ο Άδωνης προσωποποιούσε τη βλάστηση και την άνοιξη και ο θάνατός του την εξαφάνιση των φυτών το χειμώνα.

Ο μύθος του Άδωνη έχει πολλή ομορφιά. Ενέπνευσε και εμπνέει ακόμα πολλούς ποιητές και καλλιτέχνες.